“Ik ben heel erg blij met mijn beslissing” – Stefanie’s CI verhaal

De 34-jarige Stefanie uit Duitsland heeft sinds haar vroege jeugd gehoorverlies. Vier jaar geleden ging zij over tot het gebruik van een cochleair implantaat. Een CI was lange tijd geen optie voor haar. In het gastartikel van vandaag vertelt ze waarom ze, na zorgvuldige afweging, uiteindelijk koos voor een implantaat en hoe haar CI werkt in combinatie met haar hoortoestel.

Mijn naam is Stefanie, maar ik gebruik liever mijn bijnaam “Stäff”. Samen met mijn gezin woon ik in het mooie Thüringen in Duitsland. Ik werk als tandtechnicus en in mijn vrije tijd ben ik graag creatief: Of het nu gaat om nieuwe kapsels, het ontwerpen van kaarsen of het maken van muziekvideo’s in gebarentaal – ik vind het allemaal geweldig! Ik hou ook van dansen, vooral met carnaval. Maar waar ik het meest van geniet, is tijd doorbrengen met mijn man en onze twee kinderen, of met onze vrienden. Ik heb sinds mijn vijfde een gehoorapparaat aan mijn linkerkant en aan mijn rechterkant heb ik sinds vier jaar een cochleair implantaat.

Mijn hoortraject

Toen ik een jaar of drie was merkte de kleuterjuf dat er iets niet klopte aan mijn gehoor, omdat ik niet reageerde als ze van achteren tegen me praatte. Niemand had mijn gehoorverlies eerder opgemerkt omdat mijn spraakontwikkeling normaal was voor mijn leeftijd. Afspraken en onderzoeken bij verschillende artsen en ziekenhuizen volgden. Ze hebben een aantal behandelingen geprobeerd om mijn gehoor te verbeteren, bijvoorbeeld het verwijderen van mijn amandelen, maar zonder succes. Ten slotte werd in de universiteitskliniek in Göttingen een bilateraal ernstig gehoorverlies vastgesteld. En dus kreeg ik op vijfjarige leeftijd mijn eerste hoortoestellen. Verrassend genoeg was mijn taalvaardigheid niet negatief beïnvloed, hoewel ik tijdens de taalleerfase bijna niets had gehoord.

Toch was school een moeilijke tijd voor me. Vanwege mijn gehoorverlies en gehoorapparaten werd ik gepest door mijn klasgenoten en mijn leraren namen het gehoorverlies niet serieus. Ze dachten dat ik maar deed alsof en deden vervelende gehoortests met mij voor de hele klas. Hoewel ik een “micropoort”-systeem had dat een directe verbinding van een externe microfoon naar mijn hoortoestellen mogelijk maakte, weigerden sommige leraren gewoon om de microfoon te dragen. Ik deed vaak alsof ik ziek was, zodat ik van mijn moeder thuis mocht blijven van school. Ik hoorde nergens echt bij en voelde me de meeste tijd eenzaam en alleen.

Steun van familie en vrienden

Maar hoe dan ook, mijn familie en mijn twee goede vrienden stonden altijd achter me en waren een grote steun voor me. Ook al was het niet altijd makkelijk, vandaag weet ik waar ik sta. Ik weet waar ik thuishoor, wie ik ben. Enige onzekerheid en wantrouwen zal waarschijnlijk altijd blijven – mijn ervaringen hebben me gevormd en dat kan niet ongedaan worden gemaakt. Maar ik hou van mezelf zoals ik ben. En ik heb de beste familie en de beste vrienden en collega’s die je je maar kunt wensen, en ik ben ze erg dankbaar. Ze accepteren me zoals ik ben en zijn begripvol en geduldig.

Een cochleair implantaat kiezen

Jarenlang wilde ik helemaal geen hoorimplantaat. Door mijn verleden en ervaringen op school schaamde ik me altijd voor mijn hoortoestellen – zozeer zelfs dat ik nooit een hoortoestel droeg aan mijn rechter, slechtere oor. En dus werd mijn gehoor aan de rechterkant steeds slechter. Uiteindelijk kwam er een punt waarop hoortoestellen niet meer voldoende waren. En toch schaamde ik me te veel en wilde geen CI – ook omdat ik de gedachte aan een magneet in mijn hoofd eng vond.

Maar toen ik zwanger was van mijn tweede kind, begon ik steeds meer na te denken over wat er zou gebeuren als mijn gehoor in het andere oor ook achteruit zou gaan. Ik realiseerde me dat ik op een gegeven moment mijn kinderen niet meer zou kunnen horen. En zo raakte ik gewend aan de gedachte om toch een hoorimplantaat te gebruiken. Ik begon te kijken naar cochleaire implantaten en keek naar verschillende audioprocessors. Ik was verrast om te zien hoe cool de processors er tegenwoordig uitzien. Vooral de witte SONNET en de kleurrijke Design Covers trokken meteen mijn aandacht. En dus kreeg ik vier jaar geleden een cochleair implantaat aan mijn rechterkant. Eén ding viel me al heel snel op: De magneet is niet zo erg.

Cochleair implantaat + gehoorapparaat = een nieuwe levenskwaliteit

Alles moest worden getraind, samen met een geweldige logopedist, een geduldige audioloog en wat discipline van mijn kant. Maar het was het zeker waard! Het was een geweldig gevoel om te zien hoe ik iedere afspraak vooruitging. Uiteindelijk is het het resultaat dat telt: Ik kan horen EN verstaan met een doof oor – en heel goed ook! Ik heb nergens spijt van, ik ben erg blij met de beslissing die ik heb genomen. Het was een goede en belangrijke beslissing. Ik kan me geen dag meer voorstellen zonder mijn cochleair implantaat. Met mijn CI voel ik me compleet, simpelweg omdat ik zoveel meer kan horen.

Een trotse CI-gebruiker

Nu omarm ik mijn gehoorverlies en draag mijn apparaten met trots. Ik praat openlijk over mijn gehoorverlies en ik vind het erg leuk als geïnteresseerden mij vragen wat ik achter mijn oor draag. Ik neem ook graag de tijd om het uit te leggen. Veel mensen kennen geen cochleaire implantaten en zijn gefascineerd door deze technologie. En om eerlijk te zijn: Ik ook. Steeds weer opnieuw. Maar of het nu een CI-audioprocessor of hoortoestel is, ik denk dat één ding heel belangrijk is: Het maakt niet uit WAT je draagt. Het is alleen belangrijk HOE je het draagt.

En vergeet niet: Ondanks dat je een hoortoestel gebruikt, hoor je niet precies zoals andere mensen dat kunnen. Er zullen altijd uitdagende situaties zijn. Mensen beseffen dit vaak niet. Grotere groepen of bijeenkomsten zijn een uitdaging, vooral wanneer de radio op de achtergrond speelt, er andere storende geluiden zijn of wanneer de kamer slecht verlicht is, zodat liplezen moeilijker is. In zulke situaties is begrip van de mensen om je heen erg belangrijk. Ik ben erg dankbaar dat ik attente en zorgzame mensen in mijn leven heb.