CI ervaringen. Dhr. de Best: het was een ongelooflijke gewaarwording

In 2000 kreeg ik op 63 jarige leeftijd problemen met mijn gehoor. De KNO arts kon geen exacte prognose geven, maar mij werd verteld dat de problemen konden toenemen. Waarschijnlijk is een erfelijke aanleg de oorzaak van de problemen met mijn binnenoor.

Ik heb het als een verademing ervaren toen ik eind 2000 mijn eerste hoortoestellen kreeg.

Ruim 10 jaar later kondigde mijn audicien aan dat hij aan het eind van zijn mogelijkheden met de huidige toestellen was gekomen. Hij vroeg of ik wel een aan een cochleair implantaat had gedacht. Een uitgebreide gehoortest door de KNO arts wees uit dat ik medisch gezien aan een cochleair implantaat toe was. Het bleek geen kwestie te zijn van: “doe mij volgende week maar een implantaatje”, maar dat daaraan nog een uitgebreid proces voorafging van een mri scan, gesprekken met enkele audiologen, een logopediste, maatschappelijk werkster en anesthesioloog. Ongeveer 3 maanden later kwam het verlossende bericht: “GOEDGEKEURD’’.

In juni 2012 kreeg ik mijn CI en een maand later kreeg ik bij de audioloog de audioprocessor. Dat bleek een ongelooflijke gewaarwording. Voor het eerst sedert bijna 2 jaren kon ik mijn vrouw weer verstaan als zij rechts van mij liep te praten. Ook thuiskomende hoorde ik weer allerlei van ouds bekende geluiden zoals de zang van vogels in de tuin, het getik van de klok en de ventilator in het toilet. Helaas kon ik geen muziek meer verstaan en muziek maken en luisteren was altijd mijn grootste hobby.

Vijf jaar later kreeg ik een nieuwer type processor, de Med-el Sonnet. Dit betekende een verbetering, die echter helaas ten dele werd teniet gedaan door de achteruitgang van het linkeroor.

Maar al met al heb ik de laatste jaren ervaren hoe dankzij het cochleair implantaat het normale leven verloopt.  In allerlei situaties blijven gesprekken goed mogelijk, weliswaar afhankelijk van de stem van de gesprekpartner, luid/helder of zacht/omfloerst en de omgeving, thuis, buiten of in winkels. Vooral vrouwenstemmen ook voor tv of radio komen iets beter door dan mannenstemmen.  Ook omgevingsfactoren spelen een rol. Tijdens een gesprek op straat met iemand en met een passerende vrachtauto of overvliegend vliegtuig zal de spreker toch echt zichzelf moeten herhalen, maar mijn ervaring is dat de gesprekpartners hier uiterst welwillend mee omgaan, bij het zien van het kabeltje van de processor naar de magneet halverwege mijn achterhoofd.

Al met al kan ik volmondig beamen dat ik zeer tevreden ben met mijn “kunst oor”. Twee weken geleden, zittend bij de kapper, moesten beide toestellen uit en dan zit je in absolute stilte. Duidelijk bewijs dat het gehoor in het linkeroor op het punt staat het te begeven. Pas als je de audioprocessor weer hebt geplaatst kun je de kapper weer volgen en met het linker toestel erbij nog ietsje beter. Ik hoef niet meer bang te zijn om ooit niets meer te horen.

Van tijd tot tijd word ik wel eens aangeklampt door mensen die naar mijn ervaringen met het C.I. vragen, omdat ze dat draadje naar de magneet op m’n achterhoofd hebben gezien en zelf ook gehoorklachten hebben en voor de beslissing staan: wel of niet een C.I.

Ik kan niet anders doen dan uit de grond van mijn hart aanraden: “DOEN!!!“

C.G. de Best

Vond u het verhaal van de heer De Best interessant? Laat het ons hieronder weten. Voor meer tips en ervaringen over CI, schrijf u in voor de MED-EL nieuwsbrief.