“Her Şey İçin Bir Çözüm Var”: Marie’nin İşitme Yolculuğu

Almanya’da yaşayan Michaela’ya, ikinci hamileliği sırasında Sitomegalovirüs (CMV) teşhisi konuldu. Bunun sonucunda, kızı Marie işitme kayıplı olarak doğdu. Bugünün konuk makalesi, bu teşhisin ailesi için ne anlama geldiğini ve Marie’nin koklear implantları sayesinde bugün seslerin dünyasını nasıl deneyimleyebildiğini anlatıyor.

Ben her zaman iyimser biri oldum. Her iki hamileliğimde de kendimi çok rahat hissettim. Vücudumun sinyallerini dinlersem her şeyin yolunda gideceğine ikna olmuştum. Ama maalesef her şeyi kontrol edemezsiniz. 2015’te ailemiz, bir virüsün ne kadar ani ve acımasızca her şeyi değiştirebileceğini öğrendi.

Sitomegalovirüs (CMV) Teşhisi Kondu

Hamileliğimin 9. ve 20. haftaları arasında CMV enfeksiyonu kaptım. CMV, herpes virüs ailesinin bir parçası olan Sitomegalovirus anlamına gelir. Çalışan bir bağışıklık sistemine sahip çoğu insan herhangi bir belirti bile fark etmez. Ancak bu virüs, doğmamış bir çocuğa zarar verebilir. Gebeliğin birinci trimesterinde; doğuştan bir enfeksiyon, fiziksel veya zihinsel engellere, organ hasarına ve görme veya işitme kaybına neden olabilir. Bir doktor, olası riskler nedeniyle gebeliğin sonlandırılması konusunda bana duyarsızca tavsiyelerde bulundu, ancak bu benim için bir seçenek değildi. Ancak beş yıl sonra bile o doktorun sözlerini unutamıyorum. Hamileliğim iniş çıkışlarla doluydu, ama sonunda fiziksel ve zihinsel olarak sağlıklı bir kız doğurdum: Marie.

Ancak maalesef kan ve idrar örnekleri virüsten etkilediğini gösterdi. Yenidoğan işitme taraması da dikkat çekiciydi. Marie sese herhangi bir tepki göstermedi. Sonraki aylar randevular, muayeneler ve tıbbi testlerle doluydu. Sonuçta, uzun vadeli etkileri hala belirsiz olan virüs enfeksiyonuyla uğraşmak zorunda kaldık. Ayrıca Marie’nin işitme kaybı da vardı. Ailemizin yeni üyesini kutlamak için çok az fırsatımız vardı. Altı ay boyunca virüs, bir “virostatik” ile tedavi edildi.

Bu arada doğuştan işitme kaybı teşhisi de doğrulandı. Şahsen, Marie’nin duyamadığını bilimsel olarak kanıtlayan çeşitli tıbbi muayenelere ihtiyacım olmazdı çünkü bu, günlük hayattan zaten bildiğim bir şeydi. Marie gece ağladığında, onunla konuşmak onu sakinleştirmeye yardımcı olmadı. Bir ninni ya da bir müzik kutusu, abisinin iki tencere kapağını birbirine vurması kadar az tepkiye neden oldu. Yine de teşhisi kesin olarak görmek şok etkisi yarattı. Sonuçta, umudunuzu asla gerçekten yitirmezsiniz.

Marie’nin Koklear İmplantlara Yolculuğu: “Her Şey İçin Bir Çözüm Var”

KBB uzmanımızın söylediği bu cümleyi muhtemelen asla unutmayacağım. İşiten bir aile olarak Marie’nin sesin ve müziğin dünyasına erişim sağlamasını istediğimizi biliyorduk. İlk birkaç yılın konuşma gelişimi için çok önemli olduğunun farkında olduğumuz için, Marie’nin implante edilmemesi söz konusu değildi. Tabii ki ameliyattan korkuyorduk. Ameliyatı – eğer kesinlikle karar verdiyseniz – mümkün olduğu kadar erken yaptırmanızı tavsiye ederim.

Marie’nin ilk koklear implantı on aylıkken, ikincisini ise 13 aylıkken takıldı. Hastane deneyiminin, yürümeye yeni başlayan bir çocuk veya küçük bir çocuğa kıyasla, bir bebekle daha kolay olduğunu düşünüyorum. Marie bebekken ameliyatı, ameliyat öncesi ve sonrası muayeneleri pek fark etmemişti. Ameliyat günü genel anestezi alana kadar onu tutmama izin verildi ve uyandığında onu kucağıma almak ve emzirmek için oradaydım. Ameliyatın hemen ardından bebekler kocaman kafa bandajlarıyla küçük boksörler gibi görünürler. Ama kafa bandajı ve onu böyle görmek, muhtemelen bundan rahatsız görünmeyen kızıma kıyasla benim için daha kötüydü.

Açılış ve İlk Başarılar

Bir hafta sonra hastaneden ayrılmamıza izin verildi ve altı hafta sonra açılışı gerçekleşti. Açılış günü bizim için harika bir gündü ama çok fazla şey beklememelisiniz. YouTube videolarındaki gibi muhteşem ilk işitme tepkileri nadirdir.  İlk başarılar biraz zaman alıyor ama daha sonra fark edilir hale gelirler. İlk başta Marie’nin kendi sesini duyabildiğini fark ettik. 6. ay civarında, bebeklerin genellikle babıldamaya başladığı zamanda, Marie sessiz kalmıştı. Artık Marie kendi sesini test etmeye ve kullanmaya başladı.

İlk ne zaman “Anne” veya “Baba” dediğini tam olarak hatırlayamıyorum. Diğer çocukların ya da abisinin aksine, bana ya da babasına doğrudan hitap ettiği bir an olduğunu sanmıyorum. Bu yavaş bir süreçti. Hecelerle başladı ve bir noktadan sonra bu hecelerden anlamlı sözcük yapıları oluşturabildi. Marie iki yaşındayken “işitme yaşı” 1 yaştı ve akranlarının konuşma gelişimini neredeyse yakalamıştı. Ancak bu yaştaki çocuklar arasında konuşma gelişimi büyük farklılıklar gösterdiğinden, karşılaştırmak zordur.

Şarkı Söylemek, Dans Etmek ve Müzik Yapmak

Bugün Marie dört yaşında ve neredeyse yaşına uygun bir kelime dağarcığına sahip. Telaffuzu bazen çok net ve bazen biraz düzensiz. Yabancılar genellikle Marie’nin işitme kaybı olduğunu ve yalnızca koklear implantlarıyla işitebildiğini fark etmezler. Bir anne olarak, işitme ortamında her şeyi anlamasının onun için kolay olmadığını fark ediyorum. Kendisiyle konuşan kişinin dudaklarını ve yüz ifadesini yakından izliyor ve örneğin, daha uzun hikayeler dinlerken bir süre sonra odaklanmakta güçlük çekiyor. Ama işitme duyusunun onu ne kadar mutlu ettiğini, şarkı söylemeyi, dans etmeyi ve diğer çocuklar gibi ses çıkarmayı ne kadar sevdiğini de fark ettim. Marie çocuklar için bale ve dans kurslarına gidiyor ve müzik yapıyor. Düz bir şekilde şarkı söylese bile yine de şarkı söylüyor.

Bunların hiçbirinin hafife alınamayacağının çok farkındayım, ancak bu yalnızca koklear implantları sayesinde mümkün. Ailenin geri kalanı gibi duymasını istediğim durumlar da var. Örneğin havuzda veya bahçede su sıçratarak oynarken.

Ama tıpkı işiten herhangi bir çocuk gibi, çoğu zaman Marie’ye hikayeler okuyabildiğim, anaokulundaki günüyle ilgili konuşmasını dinlediğim ya da abisiyle oyun oynadığını, koştuğunu ya da onunla kavga ettiğini gördüğüm için inanılmaz derecede minnettarım. Evet, her şeyin bir çözümü var. Diğer ebeveynleri cesaretlendirmek için, hikayemizi bloğumda (Almanca) anlatıyorum.

Teşekkürler, Michaela!