Hayat Hikayem – Bengü’nün Hikayesi

Herkese merhaba,

Ben Bengü Küçük, doğuştan işitme kaybım var. Ancak doğduğumda işitme kaybım bilinmiyordu. Ben 1 yaşındayken ikizim konuşabiliyorken, ben konuşmamışım. Aslında annem duymamda bir sorun olduğunu düşünmüş ama doktora götürdüklerinde bunun normal olduğu söylenmiş. 2 yaşına kadar hala konuşamayınca, ailem beni tekrar doktora götürdüğünde işitme kaybım olduğunu öğrenmişler. Böylece 2 yaşında işitme cihazı kullanmaya ve rehabilitasyona başladım orada konuşmayı ve duymayı öğrendim fakat en önemli katkıyı ailemden aldım. Daha sonrasında okulla beraber 9 yaşına kadar rehabilitasyona gittim.

Okula ikizimle beraber gittiğimiz için onun ve annemin bana katkısı çok fazladır. Böyle bir ailem olduğu için çok şanslıyım. İlkokuldayken diğer yaşıtlarıma nazaran biraz gerideydim ve hep bir şeyleri kaçırıyormuşum gibi hissederdim. Sonrasında biz 9 yaşındayken Kırşehir’e taşındık ve rehabilitasyona gitmiyordum artık. Ortaokulda ilkokula nazaran daha iyiydim. Çünkü dersleri anlayabilmek için diğer yaşıtlarıma göre daha fazla çalışmak zorundaydım. Liseye geçince ikizimle ayrıldığımız için biraz endişeliydim ama hocalarım güzel ilgileniyordu benimle. Sonra Üniversite sınavına girdim Hacettepe üniversitesi Beslenme ve Diyetetik Bölümü’nü kazandım ve şu an 3. sınıf öğrencisiyim.

Peki koklear implanta nasıl karar verdim? Üniversitede iken artık söylenenleri daha çok tekrar ettiriyordum ve işitme kaybım artmıştı. Yapılan işitme testlerine göre de doktorlar koklear implant ameliyatı olmamı tavsiye ediyorlardı.

Aslında ameliyat olmaktan korkuyordum çünkü daha iyi duyabileceğimden emin değildim ve alışma süresi ile ameliyat da işin işine girince daha da korkuyordum ve açıkçası ameliyata pek sıcak bakmıyordum. Sonra internette araştırma yapmaya başlayınca Meders’ten Zeynep Hanım’ın videosunu gördüm ve şüphelerimi bir nevi giderdi. Sonra Gaziantep’teki doktorum er ya da geç bu ameliyatı olmam gerektiğini söyleyince ameliyat olmaya karar verdim. Evet ameliyattan sonraki süreç zorlu geçti benim için ama hayatta kolay olan ne var ki?

1 aylık iyileşmenin ardından ses işlemcisini takmaya gittik. Hiç unutmuyorum çok heyecanlıydım ve çok merak ediyordum. Cihazı taktıklarında ses ayarları yapılırken gelen seslerden çok korktum çünkü aşırı yüksek geliyordu ve işkence çekiyor gibi hissediyordum. Sesler uğultu gibi geliyordu, daha çok uzaylı sesi gibiydi. Aslında cihazı takmak istemedim ama seslere alışabilmek için takmak zorundaydım. Annemlere kısık sesle konuşmalarını rica etmiştim, düşünün sesler öyle yüksek geliyordu. Bardağı masaya koyma sesi bile!

1 hafta geçtikten sonra yüksek sesler yerine uğultulu sesler gelmeye başladı ben de seslere yavaş yavaş alışmaya başlamıştım. Sadece araba ve motor sesinden rahatsız oluyordum. Bu seslere alışabilmek için de Ankara’da rehabilitasyona gitmeye başladım. Hala da gidiyorum ve bu 3 aylık rehabilitasyon ile seslere alışma sürecinde size şunu söyleyebilirim ki; pişman olmazsınız. Aslında ben ameliyattan önce duymuyormuşum. Yavaş yavaş yeni sesler duymaya başladım, bu seslerin ne olduğunu anlamaya çalışıyordum. Kuş sesi, rüzgâr sesi, suyun sesini yeni keşfetmiştim ve çok şaşırmıştım. Böyle şeylerin bile sesleri olabileceği hiç aklıma gelmezdi. Ve en önemlisi birileri beni çağırınca artık duyuyordum.

İşitme cihazından bin kat daha iyiydi.  İşitme cihazında sesler daha çok robotik gelirken benim taktığım cihaz olan Rondo 3’te daha yüksek ve doğal sesler geliyordu.

Hayatı yeniden keşfediyor gibiydim ve daha fazlasını keşfetmek için sabırsızlanıyorum!

Unutmayın gökkuşağını görmek istiyorsanız yağmurun yağmasına katlanmak zorundasınız.

Umarım paylaştığım hayat hikayem sizlere bir nevi katkıda bulunmuştur.

Teşekkürler, Bengü!